ii. „Šutnja“ (nepostupanje) sudova

U okviru člana 6. stav 1. EKLJP, Ustavni sud je, sasvim pravilno, proširio značenje člana VI/3.b) Ustava BiH i na slučajeve u kojima je izostalo donošenje sudske odluke, a apelant smatra da su njegova prava i slobode zajamčeni Ustavom povrijeđeni.³¹⁷⁹ Dakle, ako jedan sud ne reaguje na određeni zahtjev, tj. tužbu, iako mu je to obaveza prema članu 6. stav 1. EKLJP, nedonošenje sudske presude nije prepreka za podnošenje apelacije Ustavnom sudu BiH. Prema tome, Ustavni sud je, uzimajući u obzir obavezu poštivanja prava na pristup sudu (član 6. stav 1. EKLJP) i ustavnog naloga da efikasno štiti ljudska prava (član VI/3. 1. rečenica u vezi sa članom II/2. i 3. Ustava BiH), popunio očiglednu pravnu prazninu iz člana VI/3.b) Ustava BiH.³¹⁸⁰ Time je Sud sebi dao pravo da ima i izvornu nadležnost, ukoliko je to nužno da se efikasno zaštite ljudska prava i slobode.

U konkretnom slučaju (U 23/00), po osnovu jednog opšteg vladinog upravnog akta, prvostepeni sud je prekinuo sudski postupak. Taj vladin akt je, naime, predstavljao naredbu da se prekinu svi sudski postupci iz oblasti osiguranja dok se ne riješi pitanje pravnog sljednika. S obzirom na razlog prekida postupka, Ustavni sud nije zahtijevao od apelanta da iscrpi i pravo na žalbu protiv rješenja o prekidu postupka, kako bi se postupak nastavio. Prema tome, sud je smatrao taj pravni lijek nedjelotvornim.

Ovakvom odlukom Ustavni sud je odgovorio preporukama Venecijanske komisije, koja je, u vezi sa obavezom prenosa nadležnosti Doma za ljudska prava na Ustavni sud BiH, bila zagovornica ekstenzivnog tumačenja člana VI/3.b) Ustava BiH.³¹⁸¹ Da bi se i nakon prestanka mandata Doma zadržao isti nivo sudske zaštite ljudskih prava i sloboda u Bosni i Hercegovini, apelaciona nadležnost prema članu VI/3.b) Ustava BiH treba biti shvaćena na takav način da Ustavni sud ima nadležnost da presudi u slučaju da ne postoji sudska zaštita na nižem nivou.³¹⁸²